هدف این تحقیق، تعیین تاثیر هایپوکسی تناوبی کوتاه مدت (IHE) در حالت استراحت بر عملکرد هوازی و بی هوازی و تجمع لاکتات خون مردان ورزشکار بود. یکی از روش های تمرین هایپوکسی تنفس تکراری، دوره های متناوب کوتاه مدت هایپوکسی شدید (PO2=%10) و اکسیژن طبیعی برای بهبود ظرفیت هوازی و بی هوازی است. بدین منظور پژوهشی دوسوکور و کنترل شده، برای مطالعه آثار روش جدید «القای هایپوکسی تناوبی کوتاه مدت» استراحتی در فشار طبیعی طرح شد.نمونه آماری این تحقیق 16 نفر از بازیکنان فوتسال لیگ دسته برتر کشور بودند. افراد مورد تحقیق در دو گروه 8 نفره قرار گرفتند. گروه هایپوکسی و کنترل به ترتیب با میانگین وزن 70.31±5.3 و 70.05±2.34 کیلوگرم و سن 26.13±4.15 و 22.5±2.96 سال و حداکثر اکسیژن مصرفی 50.75±4.200 و 51.90±2.98 میلی لیتر بر کیلوگرم در دقیقه بودند؛ هر دو گروه یک جلسه در روز و به مدت 30 جلسه در معرض شش دوره پنج دقیقه ای به صورت متناوب تنفس هایپوکسی (12% و 10% اکسیژن) و در گروه کنترل 21% و هوای عادی اتاق برای یک ساعت قرار گرفتند. آزمودنی ها در هفته، 5 الی 6 جلسه در تمرین ورزشی یا مسابقه شرکت می کردند. پیش و پس از برنامه اعمال شده، آزمون بروس و آزمون رست جهت اندازه گیری توان هوازی و بی هوازی انجام شد و غلظت لاکتات خون قبل از گرم کردن و در دقیقه پنجم بعد از آزمون رست اندازه گیری شد. تجزیه و تحلیل داده ها و مقایسه میانگین های بین گروهی و میان گروهی از طریق آزمون تی مستقل و وابسته نشان داد، با استفاده از برنامه IHE میانگین های حداکثر اکسیژن، حداکثر توان، میانگین توان بی هوازی و شاخص خستگی و تجمع لاکتات استراحت و فعالیت در بین دو گروه تفاوت معنی داری نداشت تنها میانگین حداقل توان در گروه هایپوکسی کاهش معنی دار داشت و در بین دو گروه نیز اختلاف معنی دار بود (p=0.025) نتایج تحقیق نشان داد 30 جلسه هایپوکسی تناوبی کوتاه مدت شدید در حالت استراحت تاثیر معنی داری بر توان هوازی و بی هوازی ورزشکاران در فصل مسابقه ندارد.

زمینه و هدف: هایپوکسی می تواند سازگاری های فیزیولوژیکی سودمندی را در پی داشته باشد. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر تمرین هایپوکسی تناوبی بر عملکرد آزمون هایپوکسی زنان کوهنورد بود. روش بررسی: پس از اعلان فراخوان در بین کوهنوردان زن کرمانشاه، 12 نفر داوطلب با میانگین سن 29.00±8.00 سال، میانگین قد 162.41±4.71 سانتی متر و میانگین وزن 54.15±7.27 کیلوگرم در پژوهش شرکت کردند. پس از تکمیل پرسشنامه سلامت و فرم رضایت نامه، شرکت کننده ها به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش و گواه تقسیم شدند. تمرین هایپوکسی تناوبی به مدت 15 روز، روزانه یک ساعت (5 دقیقه هوای هایپوکسی و 5 دقیقه هوای نرموکسی، از طریق دستگاه هایپوکسی کاتور در حالت نشسته) اجرا شد. شدت هایپوکسی در 5 روز اول 11 درصد، در 5 روز دوم 10 درصد و در 5 روز سوم معادل 9 درصد اکسیژن در هوای دمی بود. در ابتدا و انتهای دوره تمرین هایپوکسی تناوبی، آزمون هایپوکسی که شامل دو مولفه به نام های TD و TR می باشد از هر دو گروه گرفته شد. یافته ها: استفاده از آزمون ویلکاکسون برای بررسی تغییرات در سطح 0.05 نشان داد که پس از 15 روز، افزایش TD گروه آزمایش بیشتر از گروه گواه بود (147.29 درصد در مقابل 4.93 درصد) که این تفاوت معنا دار بود، همچنین کاهش TRگروه آزمایش بیشتر از گروه گواه بود (37.24 درصد در مقابل 21.20 درصد) اما این تفاوت معنا دار نبود. نتیجه-گیری: نتایج پژوهش حاضر بیانگر اثر مثبت تمرین هایپوکسی تناوبی بر عملکرد آزمون هایپوکسی زنان کوهنورد در بخش Td می باشد.

مقدمه: تمرین تناوبی شدید به عنوان یک روش موثر برای توسعه آمادگی در کوتاه مدت میتواند استفاده شود. اثر فیزیولوژیکی تمرینات HIIT در ورزش فوتسال بر سازگاری های فیزیولوژیک مردان فوتسالیست به ویژه کم توان ذهنی تاکنون بررسی نشده است. بنابراین، مطالعه حاضر با هدف یافتن تاثیر تمرینات تناوبی شدید کوتاه مدت(HIIT)  بر توان هوازی مردان فوتسالیست ID انجام شد.مواد و روش ها: در پژوهش حاضر 16 آزمودنی با میانگین سنی 20 تا 29 سال به صورت داوطلب شرکت کردند که به طور تصادفی در دو گروه تمرینات HIIT (n=10) و تمرینات هوازی (n=6) تقسیم شدند. تمرینات شامل ده جلسه و سه جلسه در هفته بود. جلسات تمرینی شامل گرم کردن، بخش اصلی تمرین و سرد کردن بود. گروه تمرین هوازی در مرحله اصلی تمرین بر روی تردمیل دویدند، گرم کردن گروه HIIT به صورت عمومی و اختصاصی (تمرینات ایستگاهی - اینتروال، دایره ای) انجام شد و در مرحله اصلی داوطلبان بر روی تردمیل بر مبنای VO2peak دویدند. زمان فعالیت به استراحت 1 به 3 منظور گردید و روند افزایش شدت تمرینات به شکل زیر بود: سه جلسه ابتدایی 100%، جلسه چهارم و پنجم 110%، جلسه ششم و هفتم 120% و سه جلسه آخر 130 درصد VO2peak. سرد کردن شامل 20 دقیقه تمرینات ریلکسیشن و کشش های پردامنه جهت ریکاوری بود. آزمون ها یک هفته قبل از اجرای پروتکل و 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی گرفته شد. از روش های آماری t- مستقل و وابسته جهت تجزیه تحلیل داده ها استفاده شد.یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد که اجرای پروتکل تمرین HIIT و هوازی بر VO2peak، vVO2peak، ضربان قلب در VO2peak، نبض اکسیژن، مسافت طی شده تا رسیدن به VO2peak، ضربان قلب تاثیر معنادار ندارد.نتیجه گیری: در کل نتایج تحقیق حاضر برای اولین بار نشان داد یک دوره کوتاه مدت تمرینات HIIT در فوتسالیست های نخبه ID منجر تغییر معناداری در آمادگی هوازی نگردید.

هدف: پژوهش حاضر مقایسه تاثیر یک دوره تمرین تناوبی شدید در شرایط هایپوکسی و نورموکسی بر عملکرد هوازی بود. بدین منظور 16 نفر از دانشجویان مرد با میانگین سن 23.27±2.94 سال، قد 178.13±5.86 سانتی متر، وزن 74.06±7.87 کیلوگرم،درصد چربی بدنی 19.33±3.70 و 23.37±2.74 BMI به طور داوطلب در این مطالعه شرکت کردند. آزمودنی ها بر اساس توان بیشینه (Wmax) به دو گروه همگن هشت نفره، تقسیم و در شرایط هایپوکسی (3300 متر) و نورموکسی به تمرین پرداختند. ابتدا پس از اندازه گیری شاخص های ترکیب بدن، Vo2max و Wmax با یک آزمون فزاینده در شرایط هایپوکسی و نورموکسی با فاصله 48 ساعت از یکدیگر اندازه گیری شد. برنامه تمرین ورزشی بر روی چرخ کار سنج، برای هر دو گروه از نظر شدت (یک دقیقه با شدت Wmax%85-%80 و دو دقیقه با شدت Wmax%50) و مدت تمرین (30 دقیقه ) یکسان سازی شده بود. بعد از 2 هفته متغیرهای اندازه گیری شده در پیش آزمون مجددا مورد اندازه گیری قرار گرفت. این تحقیق از نوع نیمه تجربی و کاربردی بود.نتایج: نتایج این پژوهش نشان داد فاکتورهای هوازی در هر دو گروه بهبود یافته، اما بین 12 جلسه تمرین مستمر شدید در شرایط هایپوکسی و نورموکسی بر عملکرد هوازی مردان ورزشکار(a£0.05) تفاوت معنی داری وجود نداشت. در نتیجه می توان بیان کرد، دوره تمرینی به کار گرفته شده در این پژوهش باعث بهبود در عملکرد هوازی شد. اما مدت و شدت هایپوکسی به کار گرفته شده به اندازه ای نبوده که بتواند به طور معنی داری عملکرد هوازی را در گروه هایپوکسی نسبت به گروه نورموکسی بهبود بخشد.

لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید.

مقدمه: آدیپونکتین هورمونی است که نقش مهمی در مقابله با مقاومت به انسولین ناشی از رژیم غذایی ایفا می کند. هم چنین افراد با وزن بالاتر سطح آدیپونکتین پایین تری دارند و بیشتر مستعد ابتلاء به دیابت نوع دو هستند. مطالعات نشان داده اند که قرار گرفتن در ارتفاع و محیط هیپوکسی باعث کاهش وزن می شود. هدف از این پژوهش بررسی اثر هیپوکسی تناوبی بر میزان آدیپونکتین و شاخص توده بدنی در افراد چاق مبتلا به دیابت نوع دو بود.مواد و روش ها: 10 آزمودنی چاق و مبتلا به دیابت نوع دو، با میانگین شاخص توده بدن 2.47±32.01، و دامنه سنی 50 تا 70 سال، داوطلب شرکت در پژوهش بودند. مداخله شامل 14 جلسه هیپوکسی تناوبی در 14 روز مداوم و در هر روز یک ساعت بود. آدیپونکتین پلاسما در 3 نوبت (پیش آزمون، روز هفتم، و پس آزمون)، در حالی که BMI در 2 نوبت (پیش و پس آزمون) اندازه گیری شدند.یافته های پژوهش: آدیپونکتین پلاسما 6 روز پس از اعمال هیپوکسی تناوبی (روز 7) یک کاهش 2.1 درصدی غیرمعنادار را نشان داد (t9=1.060; P=0.317). هم چنین در روز پانزدهم هیپوکسی یعنی پس از 14 روز مداخله هیپوکسی تناوبی سطح آدیپونکتین پلاسما یک کاهش 5 درصدی نسبت به پیش آزمون داشت که این کاهش نیز معنادار نبود(t9=0.578; P=0.577) . نتایج تحقیق حاضر هم چنین نشان داد قرارگیری در معرض هیپوکسی تناوبی کوتاه مدت (7 روز) و میان مدت (14 روز) تاثیری بر شاخص توده بدن ندارد (P>0.05).بحث و نتیجه گیری: یافته های تحقیق حاضر بیانگر آن است که انجام 6 و 14 جلسه 1 ساعتی هیپوکسی تناوبی در روزهای متوالی باعث تغییر معنادار در آدیپونکتین پلاسما و شاخص توده بدنی در افراد چاق مبتلا به دیابت نوع دو نمی شود. 

مقدمه: با توجه به اینکه چاقی و اضافه وزن در سال های اخیر رشد فزاینده ای داشته است، این پژوهش با هدف بررسی اثر فعالیت ورزشی تناوبی در شرایط هایپوکسی بر پاسخ هورمون ضد اشتهای PYY3-36 و میزان اشتها در افراد دارای اضافه وزن انجام شد.مواد و روش ها: بدین منظور، 8 نفر از دانشجویان داوطلب مرد غیر ورزشکار دانشگاه شهید بهشتی تهران با میانگین سنی 11.2±14.22 سال، قد 69.7±28.175 سانتی متر، وزن 95.5±03.87 کیلوگرم و نمایه توده بدن 5.1±4.28 کیلوگرم بر مترمربع بررسی شدند. آزمودنی ها در دو جلسه با یک هفته فاصله به صورت توازن متقابل در دو شرایط هایپوکسی و نورموکسی فعالیت کردند. پروتکل تمرین به صورت متناوب در 5 مرحله فعالیت روی دوچرخه کار سنج با شدت 85 درصد ضربان قلب بیشینه به مدت 4 دقیقه و مراحل استراحتی با شدت 50 درصد ضربان قلب بیشینه به مدت 2 دقیقه اجرا شد. در جریان اجرای تحقیق، شرایط محیطی و نیز شرایط تمرینی درهر دو جلسه یکسان سازی شد و فقط آزمودنی ها در جلسه هایپوکسی فعالیت خود را در شرایط کاهش فشار سهمی اکسیژن به میزان 15 درصد انجام دادند. نمونه های خونی، 15 دقیقه قبل از فعالیت و همین طور پس از فعالیت در زمان های 10،20،40،60،80 دقیقه گرفته شدند. با استفاده از تکنیک الایزا غلظت پلاسمایی PYY3-36 اندازه گیری شد.یافته ها: نوع محیط تفاوتی بر میزان پاسخ PYY3-36 نداشت (P=0.1)؛ اما فعالیت باعث افزایش آن،به خصوص در شرایط نورموکسی شد. هم چنین محیط نتوانست تفاوت معنی داری را در میزان اشتها ایجاد کند (P=0.872)، هرچند در هر دو جلسه بعد از فعالیت تمایل به کاهش اشتها وجود داشت.نتیجه گیری: فعالیت باعث افزایش سطوح گردشی PYY3-36 و کاهش میزان اشتها می شود، ولی بین دو محیط هایپوکسی و نورموکسی تفاوتی وجود ندارد.